Sonumuz Bahar

Zamanıdır.. Eylül ayı gelmiş çatmış.. Ağustosun kıyısından köşesinden arta kalanlar olsa da baharın sonundayız..

Eylül.. Sonbaharın ilk ayı..

Eylül.. Ağaçların yapraklarla veda seramonisine hazırlanmaya başladığı ay..

Eylül.. Şehir hayatına dönüşün başladığı, ıssız, sessiz okul binalarının can bulduğu ay..

Eylül..Cıvıltıların, kahkahaların, müziğin mesken tuttuğu kıyılarda dalgaların varlığının hatırlandığı ay..

Eylül,

Yazın bitmeye yüz tuttuğu, ama gitmeye gönlü olmadığı ay..

Eylül..Hazan..Hazin..Hüzün..

Eylül.. Veda..Özlem..Ayrılık..

Şarkılar mı bu hale getirdi Eylül’ü, filmler mi? Gelip geçer duyguların, konar göçer insanların yerleştiği, oturaklı hallerin sindiği, yolların bi yerlere çıktığı ay dememiş mi kimse?


"nasıl iş bu 
her yanına çiçek açmış
erik ağacının
ışık içinde yüzüyor
neresinden baksan
          gözlerin kamaşır
oysa ben akşam olmuşum
yapraklarım dökülüyor
usul usul
           adım sonbahar"


diyor Attila İlhan..Sonbahar..Kalkıp gitmekle eş..Yitip bitmekle eş.. yirmi dört saate denklendiğinde akşamüstü..üç yüz altmış beş günle eşlendiğinde kar, yağmur, borana alışma, hayat çizelgesine oturduğunda orta yaş.. duygular söz konusu olduğunda hüzün, yalnızlık..
Sonbahar.. yıllık döngünün bir evresi..ısınmış dünyanın, hareketlenmiş tabiatın sakinleşmesi.. dur durak tanıması kendisine ağacın, toprağın, börtü böceğin.. Güç kazanmak için bir başka döneme yavaşlaması.. Yeni olabileceklerin yenilenmek için dinginleşmesi..Uzun zamanlara sözü geçenlerin geniş zamanlara ruhu yetmeyenleri aldatması..
Her şeyin ihtiyacı var.. Koşarken soluklanmaya.Coşkuluyken durulmaya..sevilirken sevmeye, severken sevilmeye..durup düşünmeye.. oturup bakınmaya..nefesini uzun uzun almaya..
Sonbahara.
U(YKSZ)