işte öyle..

....Kulaklarım uğulduyordu, başımı yastığın altına gömdüm, gözlerimi sıkı sıkı kapattım.. başım mı ağrıyordu yoksa bana mı öyle geliyordu kararsızdım ama gözlerim kapanmak için ısrar edeken beynim uyanık kalmakta direniyordu.. saat gecenin ikisi ya da daha sonrası bilemem ama uyumassam ertesi günüm nasılda boktan olucak biliyordum.. Lion’a telefon numaramı verip, ölürsen beni ara deyip savaşın ortasında bırakmıştım, zaten justy ölmüştü, en iyi arkadaşım justy bütün mirasını bana bırakıp gitti.. rest in peace! Bekle orda gelicem diye bi not yazdım ardından.. ama bunları düşünmüyordum tabii ki.. düşündüğüm gemileri yakmakla ilgiliydi.. bi de kuracağım cümlelerle ilgiliydi.. normalde bişeyi yakmak için ateş gerekir ama ben bu işi kelimelerle yapıcaktım.. çok fazla şey söylemek istemiyordum ama söyleyeceğim çok az şeyle çok şey anlatmak istiyordum.. o kelime olmaz bunu koy, bu olmadı sil, şu gereksiz, en iyi bu laf ifade eder şeklinde derken direnen beyin pes etti ve uyumuşum.. ama uyanınca gördüğüm şeye bak.. bunu göreceğime bütün gün uyusam hava kararınca uyansam daha iyiydi.. yağmur yağması gereken bi gün varsa o da bugündü işte..ne yazık ki dışarda güneş parıldıyordu bana inat.. öyle ki güneş gözlüğünün ardından bile gözlerimi kısarak bakmak zorunda kaldım, kocaman sevimsiz tırların gürültüsü arasından ilerleyerek o soğuk, o kasvetli o devasa canavarı andıran sevimsiz ucube binaya giderken..