yirmi yedinci gün

Bir “gezi” den söz etmem gerekiyordu. Bir kalp yolculuğu anlatmam gerekiyordu. Uyurgezer “bu ayrılmamız hem kalış, hem gidiştir ikimiz için..sen ne kadar kalsan da geliyorsun benimle, ben ne kadar gitsem de kalıyorum seninle” demiş, sözü bana bırakmıştı.

Yirmi yedi gün boyunca bir başka “gezi” de öyle bir “kalp” yolculuğuna tutulduk ki ne dilimizin söylediklerini ne gözümüzün gördüklerini yetiştirebildik bu mecralara. Öyle bir yürek tutulması yaşadık ki karanlıklar kor ateşlere döndü. Öyle ateşlerde yandık ki Chimera utandı,küllerinde uyuya kaldı. Nefesimiz kesildi bakışlarımızdan. Gözümüzdeki yaşlar ne acıdan ne yokluktan..aynı aşka inanmaktan.. Yürüdük elele, hiç tutmamış gibi başkalarının ellerinden..hiç yaşamamış gibi daha öncesinde.. bir olmanın anlamını daha önce bilmemişçesine.. Hem tek başına hem bir arada.. Uykuyu haram ettik gözlerimize, yoruldukça dinlendik sırt sırta, omuz omuza.. şarkılarla, alkışlarla, ıslıklarla.. en çok da; biraz daha zaman geçse, biraz daha dile gelmese, söze bürünmese, ete kemiğe işlemese yazık olacak, gönlümüzün katmanlarında öksüz kalacak aşkla dinlendik.

 Rüzgar öyle güzeldi ki; tuttu bir kıvılcımı, kurumuş, özünü yitirmeye yüz tutmuş iki ağacın ortasına düşürdü.

Yağmur öyle güzeldi ki; yanmaya yüz tutmuş o iki ağacı söndürmeden besledi. Toprak öyle güzeldi ki; asla küle dönüşmeyecek o iki ağacı derinliklerinde biriktirdikleriyle yeşertti .

Dayatılan, diretilen, ezberletilen her şey değişir..Bir gün..bir saat..bir an..bir rüzgar, bir kıvılcım, bir yağmur, bir insan, iki insan..bir bakış..iki bakış..bir el..bir dokunuş..her şeyi değiştirir..

Koşsak da dursak da aynı anlamdayız artık.

Ben ne kadar kalsam gelirim seninle, sen ne kadar gitsen kalırsın benimle..

Artık;

“vurulsun kösleri şu gavur sevdamızın..”

Sonra ..

o ağaçlar..o kuşlar.. o hava.. o su..o toprak..o aşk..kalbimizde ..sonsuza kadar büyüsün..

U(YKSZ)